Klussen met weerzin en motivatiegebrek
Ik ben aan het klussen. Binnen in huis. Als je mij niet kent, roept dit waarschijnlijk nog geen associaties bij je op. In tegenstelling tot de mensen die mij wél kennen. Goh, joh……besteed je dat niet liever uit? En dan zo’n glimlachje. Of beetje opgetrokken wenkbrauwen. Overigens, de bijgevoegde foto is het resultaat van klus nummer 1. En daar ben ik best trots op. Zeker als je weet hoe het er eerst uitzag, helaas heb ik geen voor-en na foto.
Help….mijn vrouw is klusser
Het is nodig, dat klussen. Niet dat de boel uit elkaar valt of zo. Nee, maar een fris verfje op de muren, vloeren schuren, vers lakje erover, kozijnen schilderen. Ik doe het zelf. Laten doen is a) duur en b) dan heb je de hele tijd mensen in huis en dat vind ik ook niet fijn. Mijn man werpt zich op de technische dingen (stereotype, ik weet het). Zoals de dingen met stroom. Omdat hij toch wel zuinig is op me zeg maar en in het verleden is gebleken dat mij dat laten doen wel wat onverantwoorde risico’s met zich meebrengt. Maar dan valt zijn oog soms op mijn door noestige arbeid verkregen resultaat en laten we het zo zeggen…dat komt de sfeer niet altijd ten goede.
Goh, kan jij goed klussen dan? Lijkt me echt fijn om dat te kunnen.
Ja, lijkt mij ook fijn :-). In tegendeel, ik moet er moeite voor doen. Niet alleen omdat ik gewoon niet zo handig ben. Ik vind het ook niet leuk. Maar ik loop ook tegen een wat meer persoonlijke eigenschap aan. Als ik iets écht niet leuk vind, vind ik het lastig om er geduld voor op te brengen. Dit in tegenstelling tot dingen die ik belangrijk of wél leuk vind. Dan heb ik juist veel geduld. Gewoon menselijk dus. Maar grondig schuren, stopcontacten van de muren af en niet er omheen verven……pfff, lastig. Want ik wil weer wél een net eindresultaat. Een beetje constante worsteling met mezelf zeg maar. Zal ik een schroevendraaier pakken om het stopcontact eraf te halen?…..nee joh, boeit toch niks….jawel, is echt wel netter anders krijg je randje….pak je toch een penseeltje, ga je daarmee er langs….ja maar dan baal je toch als het af is en je ziet dat randje…..oké, pak nou gewoon die schroevendraaier en doe gewoon. Zoiets
Mocht je je ondertussen afvragen waar deze blog naartoe gaat: terwijl ik zo klus heb ik tijd om na te denken, En besef ik me dat ik overeenkomsten zie met iets waar veel cliënten mee worstelen.
Met iets moeten doen, waarvoor je de motivatie uit je tenen moet halen. En eigenlijk is ie daar ook niet te vinden. Je voelt eigenlijk alleen maar weerstand.Tegen dat ongelooflijk, afgrijselijke tentamen. Omdat de stof niet doorheen te komen is. Je ziet niet eens het verband met de studie die je doet. Ook niet eens bijzonder moeilijk, maar gewoon nul boeiend. Of tegen het regelen van een aantal betalingen. Niet eens omdat je het overzicht kwijt bent en je er tegenop ziet dat onder ogen te komen. Maar gewoon omdat het zo ongelooflijk oninteressant is. Je komt niet over die berg van weerstand heen. Een heel bekend probleem voor mensen met AD(H)D. Geen onwil, maar een onvermogen. Hoe oninteressanter de taak, hoe moeilijk motivatie en concentratie op te brengen zijn. Het brein en de dopamineproduktie, nodig voor het je richten op een taak, laten je al vaak in de steek, maar als de taak dan ook nog eens oninteressant of vervelend is, speelt dit nog sterker.
Wat maakt nou dat je toch datgene doet waar je een hekel aan hebt, waar je nul motivatie voor op kunt brengen?
Het leuk gaan vinden….maar dat lukt nou juist niet. Nee, en dat gaat zeer waarschijnlijk ook niet lukken. Wat we wél leuk vinden is het eindresultaat, datgene waar we het voor doen. Je wil je bachelor halen. Je wil rust in je hoofd en niet steeds denken aan die facturen die je nog moet betalen of steeds aanmaningen ontvangen. De klus op zich roept alleen maar negatieve gevoelens op, het eindresultaat juist positieve gevoelens. Wat er gebeurt, is dat we maar al te vaak blijven hangen in dat negatieve gevoel, in het geen zin hebben, in weglopen voor de taak. Maar verbind je eens met het eindresultaat. En met verbinden bedoel ik: zie dat eens voor je. Zet bv een foto van de uitreiking van je middelbare schooldiploma als achtergrond op je laptop. Bedenk hoe je je toen voelde. Of zoek een afbeelding die je vindt passen bij het op orde hebben van je administratie. Zie het voor je. Laat je brein zich richten op het einddoel, op hoe dat voelt en dus minder op het negatieve gevoel van het op dat moment niet door de klus heen komen. Zo heb ik op pinterest afbeeldingen verzameld van hoe de kamers eruit moeten gaan zien. En als ik klus en dreig in die weerstand te schieten, probeer ik heel bewust mijn aandacht te verleggen naar het eindresultaat.
Ten tweede: wacht niet op flow of motivatie. Wacht ook niet tot de ergste weerstand voorbij is. Accepteer gewoon je totale gebrek aan motivatie. En doe toch je klus.
Weerstand voelt niet prettig. Geconfronteerd worden met je gebrek aan motivatie ook niet. Je moeite om toch aan het werk te gaan. Allemaal niet leuk. Lastige gevoelens. Die helaas ook niet verdwijnen door het niet te doen. Ze verdwijnen hooguit even naar de achtergrond, om er dan later vaak weer (hard) mee geconfronteerd te worden. Acceptatie van je weerstand is uiteindelijk makkelijker. Je hebt weerstand. Oké. Het is zo verdomd lastig voor je. Oké, het is niet anders. Niet goed of fout. Wel lastig. Maar je kunt weerstand hebben en tóch aan het werk gaan. Serieus. Wacht niet tot het weer voorbij waait, maar laat het gewoon. Met andere woorden: je weerstand en gebrek aan motivatie hoeft niet de baas te zijn. Je doet het gewoon, met zware tegenzin én met het eindresultaat voor ogen.
Bedenk hoe trots je mag zijn op iets wat je met moeite gedaan hebt. Nog wel trotser dan wanneer het moeiteloos was gegaan.
Trots op dat de taak volbracht is, maar minstens zo trots op het feit dat je met je motivatieprobleem hebt kunnen dealen. Dat dit keer jij de baas was en niet je gebrek aan motivatie. En tuurlijk, als dingen vanzelf gaan of wat minder moeizaam, is fijner. Stuk makkelijker. En je bent het wel eens goed zat, soms ook gewoon radeloos. Wat ik in deze blog deel, is altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Het vraagt oefening. En geduld. Is niet makkelijk. Maar het is wel de moeite waard.