AD(H)D en de liefde

Niet zelden zie ik in mijn praktijk verdriet omdat relaties met dierbaren niet lekker lopen.En AD(H)D speelt hier zeker een rol in.

Iedereen streeft naar liefdevolle relaties. Als er dingen op dit gebied mis gaan doet dat pijn, soms heel veel pijn.

Een vader en moeder willen een goede band met hun kind. Kinderen willen een goede band met hun ouders, ook al lijkt dat op een bepaalde leeftijd misschien niet zo. En in een huwelijk of andere liefdesrelatie willen beiden partners eigenlijk alleen maar het samen fijn hebben. Als dat niet lukt is dat pijnlijk en doet dat verdriet. Ondanks dat je het graag wil en ook echt wel je best doet, lukt het niet datgene te creëren waar je op hoopt en waar je naar verlangt.

In een gezin met AD(H)D wordt nogal eens een beroep gedaan op het geduld en vermogen een liefdevol gezin op te bouwen. In een liefdesrelatie wordt soms een groot beroep gedaan op geduld, inlevingsvermogen en begrip

De meeste ouders hadden het zich toch, als ze heel eerlijk zijn, anders voorgesteld. Realistisch genoeg om niet te geloven in de roze wolk, maar dat het opvoeden zó moeilijk kon zijn, daar hadden ze geen idee van.  Je AD(H)D  “kind” (misschien wel 18+), waar je je misschien nog wel bezorgder om maakt dan toe ie 5 was. Ruzies met je partner over de opvoeding, over wat er wel en niet werkt.  Niet zelden heeft één van de ouders ook AD(H)D. Iets wat ze meestal niet wisten voordat ze een gezin stichtten, de diagnose AD(H)D werd in hun jeugd immers nog niet gesteld. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op. De stress die AD(H)D met zich meebrengt maakt dat het krijgen en behouden van goede relaties binnen het gezin echt heel moeilijk kan zijn.

Partner van…. of partner mét….AD(H)D in een liefdesrelatie kan leiden tot een hoop gedoe en onbegrip.

Verwachtingen komen niet uit. Een partner die moeilijk voorspelbaar is. Of  kampt met andere problemen door zijn of haar AD(H)D, zoals wisselende stemmingen, moeite met werk en de daarbij horende stress etc. Degene mét AD(H)D die stuit op verwijten en onbegrip. Het gevoel krijgt moeilijk te kunnen voldoen aan wat gevraagd wordt, nooit goed genoeg. Je wordt prikkelbaar, snauwt  en in je hart neem je het de ander kwalijk dat dingen zo moeizaam verlopen. Het leidt tot stress. Stress is niet gezond, je wordt er niet blij van, laat staan gelukkig. Dat heb je misschien wel al gevoeld in je lijf, of je humeur en slaap lijden eronder. Maar ja, bij jou thuis is het nou eenmaal zo…..

Hoe het tij te keren? Hoe kan je  de simpele maar toch ook weer zo ingewikkelde  behoefte aan liefdevolle relaties met je dierbaren dan wél een beetje vorm krijgen? 

Kijk eens eerlijk….hoe liefde-en begripvol ben je zelf (nog) op dit moment ? Of zit je vol frustratie, waardoor je reactie op de ander meer een uiting van je frustratie is? Ben je misschien eigenlijk gewoon (heel) boos? Vol teleurstelling en kan je alleen nog maar zien wat er niet goed gaat? Of heel angstig, dat het nooit goedkomt, nooit wat gaat worden met jezelf, je dierbare of tussen jou en je dierbare? Stralen je acties en woorden onbewust dit uit?  Praat , “adviseer” en verwijt je meer dan dat je vraagt en luistert?

Het is zo simpel en zo moeilijk tegelijk….er zijn eigenlijk maar 2 standpunten….dat van jou en dat van de ander

Misschien heb je moeite met het zien van het standpunt van de ander. Je bent het gewoon fundamenteel oneens met zijn of haar gedrag en je vindt dat je ook meer dan voldoende redelijke argumenten daarvoor hebt. Of misschien is je eigen mening en visie, datgene wat je belangrijk vindt, ondergesneeuwd in de loop der jaren. Kijk je teveel naar de ander en weet je niet meer zo goed wat je zelf nou eigenlijk nodig hebt. Probeer eens oprecht naar je dierbare te kijken. Wat zit er achter zijn of haar gedrag? Echt kijken, niet direct oordelen en veroordelen. Dat kan altijd nog, mocht je dat uiteindelijk nodig vinden. Maar sta even stil. Wees nieuwsgierig, zorg dat de ander zich gehoord voelt.

De kans dat er onmacht of frustratie achter het gedrag zit waar jij zo’n moeite mee hebt is vrij groot. 

Ook al is de ander (nog) niet zo begripvol, jij kunt wel alvast beginnen. En dan zie je wel waar het schip strandt, of juist gaat varen. Je eigen behoeftes hoeven niet in het geding te komen. De kans dat je iets creëert waar je behoefte aan hebt, vergroot je in ieder geval. Je waagt in ieder geval een goede poging een liefdevolle omgeving voor jezelf en dierbare(n) te maken. Een behoefte die niet genegeerd kan worden en het in ieder geval waard is om in te investeren.

Deel deze blog: